Lunchrit met het Panorama Rail Restaurant

door Sjoerd Bekhof

Zaterdag 4 juni 2016 was het dan zover. De lunchrit in het panoramarijtuig.

Voor velen eertijds een droom, nu werkelijkheid: rijden in de domecar die in 1962 in de Rheingold z’n première beleefde. Een rijtuig (naar Amerikaans voorbeeld) van waaruit je een ongekend uitzicht had en waarvan de luxe nog heden ten dage voelbaar is. Voor de inschrijvers voor de door de SNE, het ‘reisbureau van de NVBS’, georganiseerde rondrit werd die droom op 4 juni werkelijkheid. Om de vele inschrijvers voor een plaats in de domecar heeft de SNE een ruiling in het programma opgenomen. Zo konden zo veel mogelijk deelnemers van het uitzicht genieten.

Rond tien uur begon de stroom bezoekers, deelnemers aan de rit, aan NVBS Centraal op gang te komen. Er werd nog wat bezorgd gekeken, want op dat moment hulde Keistad Amersfoort zich nog in nevelen. Het was weer, waarvan je zou zeggen ‘jas aan, jas mee of jas thuislaten’. Gelukkig bleek de dienstregeling van het KNMI gelijk te lopen met die van de ProRail-verkeersleiding. Tegen elf uur begon de zon door te breken en het vertrek van de trein werd door ideale foto- omstandigheden begeleid. Soepel trok de 1251 om 11.09 uur de drie volgeboekte rijtuigen over de wissels om van spoor 4 op het juiste voor de richting Zwolle te komen. Rustig reden we de Koppelpoort voorbij en na Schothorst kwam de vaart er in. Doordat het rijschema enigszins was aangepast reed onze trein voor de stoptrein (sprinter moeten we nu zeggen) en dat betekende voor de verkeersleiding dat er tijd was voor roestrijden bij Putten en Nunspeet. De bediening van de bar slaagde er in om tijdig het welkomstdrankje uit te schenken en voor de stop in Zwolle de soep te serveren. Daar was gelegenheid om gedurende een korte stop wat foto’s te maken. Het zal niet verbazen dat de meeste lenzen op de blauwe trein waren gericht. Om ruimte te maken voor de Zwolse halfuur knoop, waarvoor alle perronsporen nodig zijn, moesten we op tijd vertrekken. Zo geschiedde en langs de IJssel ging het via Wijhe naar Olst, waar een klein half uur pauze was gepland.

Gedwongen door enkelsporigheid van de lijn tot Deventer hadden de intercitytreinen naar Deventer en Zwolle voorrang. Tijd genoeg dus voor een foto en een praatje in ongedwongen, zonnige sfeer.
Deventer was de plaats waar de trein van richting moest veranderen en dat bood de fotografen en toeschouwers de gelegenheid om daar weer de benen te strekken en de activiteiten van de locomotief te aanschouwen. Tegelijk sloop de omgeleide ICE uit Keulen door het station om over de Veluwe naar Amersfoort te gaan en denderde even later de lege VW-trein uit Zeebrugge voorbij richting Wolfsburg in Duitsland. De VIRM en de DDZ 6-en zijn in Deventer intussen dagelijkse kost; hetzelfde geldt voor de stoptrein van Apeldoorn naar Almelo. In ons geval een DDar en een sprinter 3. Vertrek, wederom op tijd, helemaal van de kop van het middenperron (even een sprintje trekken) en na het wisselen van plaats in het panoramarijtuig, naar Stroe waar we nog even aan de kant moesten om de IC te laten voorgaan. Kennelijk is de noodzaak van een perron daar niet meer aanwezig en ProRail heeft het dan ook weggehaald. Gevolg was dat we in de trein moesten blijven. Het gezelschap had voldoende tijd om de sandwiches en het toetje in de vorm van Käsetorte te nuttigen. Gaandeweg begon het aantal fotografen langs de lijn te groeien. Velen met het kennelijk onmisbare keukentrapje. De social media hadden hun werk gedaan. De laatste etappe met roestrijden bij Barneveld-Voorthuizen leidde ons naar Amersfoort. Aankomst: op tijd.

Een gezellige rit onder prima weersomstandigheden was ten einde en menigeen zocht verkoeling bij NVBS Centraal of ging nog even de stad in. Dank aan de organisator Han Duijve.

---