Langs de Engelse zuidkust

door Ronald Bokhove

Het is vrijdag 24 augustus 2018 als 35 reislustigen per Benelux naar Brussel reizen. In Nederland gaat dat in een aanzienlijk tempo, maar de tijdwinst wordt in België weer weggegeven als pas na zeven tussenstops Brussel-Zuid wordt bereikt. Na een rit met de Eurostar haken in Londen nog twee NVBS’ers aan en is de groep compleet. Met enige vertraging en een hogesnelheidsoverstap bereiken we Exeter, de eerste van de twee overnachtingsplaatsen. Zoals bekend telt Engeland tientallen preserved railways, waarvan we er vier in groepsverband bezoeken. Op zaterdag reizen we naar Totnes voor de South Devon Railway. Hier wordt het evenement Rail and Ale gehouden – en inderdaad, als je in Staverton niet met een biertje over het perron loopt val je uit de toon. Vooral op het eindpunt Buckfastleigh is veel te zien: een miniatuurbaan, een depot, een museum, een boekwinkel, een stationsbuffet en een heuse stationshond die blijkens zijn gele hesje tot de staff behoort. De viervoeter gedraagt zich uitmuntend, zelfs soortgenoten worden niet afgeblaft maar wat zijn functie nu precies is blijft onduidelijk. Een dag later regent het pijpenstelen en dat is jammer, want de Paignton & Dartmouth Steam Railway is in de zon op zijn mooist. In Paignton is het al schuilen geblazen onder paraplu of perronkap en de op de stoomrit volgende boottocht over de Dart wordt noodgedwongen binnendeks doorgebracht. De BritRail Pass noodt op de vrije maandag tot vele miles door het Engelse landschap en zo zijn individuele uitstapjes genoteerd naar de rode rotsen bij Dawlish, naar Land’s End bij Penzance, ja zelfs naar de tram van Birmingham. Een minderheid verkiest het uitblazen in Exeter.

Een dag later breken we op en rijden we naar Brighton. We zijn nu in het dichtbevolkte Zuid-Engeland en daar is derde rail de norm. De treinfrequenties zijn hoog, de reissnelheid behoorlijk, maar het comfort en de kans op een zitplaats houden niet over. Op woensdag staat de Bluebell Railway op het programma, met een gehuurde bus als verbindende schakel tussen Haywarts Heath en startpunt Sheffield Park. Op weg naar de Bluebell komen we in tijdnood, maar het treinpersoneel is zo vriendelijk om de stoomtrein tien minuten op te houden. Zou de vriendschapsband met de SHM hier debet aan zijn? Het wordt een enkeltje East Grinstead, waarbij de weergoden ons opnieuw in de wielen rijden. De trein valt op door zijn originele rijtuigen, de coupés van de Metropolitan Railway Stock zijn weer eens wat anders dan rijtuigen Mark 1 die op vele museumlijnen de scepter zwaaien. De middag is vrij en Londen in de buurt, dus velen weten de weg naar de Britse hoofdstad te vinden.

De Romney, Hythe & Dymchurch Railway is het buitenbeentje van de reis: een miniatuurlijn met een spoorwijdte van 15 inch. De schaal 1:3 en de aanzienlijke baanlengte van bijna 22 kilometer maakt dat je tussen Hythe en Dungeness meer dan een uur opgevouwen in het rijtuig zit. Als beloning volgt een warme lunch. Het eindpunt Dungeness doet wat surrealistisch aan: een station in de lus en een overwegend vlak landschap voorzien van helmgras en kiezelstenen met een enorme kerncentrale als achtergrond. Waar het deze vrijdag op de heenweg in Ashford al misgaat met de aansluiting is het terug niet anders en zo rijden we ‘noodgedwongen’ om via Londen, waarbij we van een binnenlandse HST gebruik maken. Die avond worden Rob Zoomer en Martin Vogelaar in het zonnetje gezet voor de goede organisatie van de reis. Ook vanuit Brighton wordt de vrije tijd goed benut met tripjes die tot het eiland Wight, Manchester en York reiken. Een enkeling heeft oog voor Brightons huislijn de Volk’s Electric Railway of dompelt zich in het water van het English Channel, wat gezien het overwegend zonnige nazomerweer beslist een genoegen is. De terugreis mag hier niet onvermeld blijven: rechtstreeks van Londen naar Rotterdam en Amsterdam, naar de Maasstad is het slechts drie uur – te hopen valt dat deze comfortabele verbinding een lang leven beschoren is en de reis ook spoedig in omgekeerde richting gemaakt kan worden. Moe van de vele indrukken komt het gezelschap op zondag 2 september weer in Nederland aan. De lof voor Rob en Martin is terecht. Well done.

---