Van sneue lijntjes en verdachte dijkjes

Al meer dan 25 jaar doen Michiel ten Broek en Victor Lansink onderzoek naar verdwenen spoorlijnen, zowel in archieven als “in het veld”. Maar echt verdwenen is zo’n spoorlijn zelden, want vrijwel altijd zijn er sporen in het landschap terug te vinden. Soms heel vaag in de vorm van een “verdacht dijkje” in een weiland, waar ooit de spoorlijn over heen lag. De geoefende ogen van Lansink en Ten Broek herkennen zo’n dijkje meteen als een spoors relict. Makkelijker herkenbaar zijn de stationsgebouwen en wachtposten die her en der nog te vinden zijn als overblijfselen van een verdwenen spoorlijn.

Soms zijn er gigantische infrastructurele werken verricht voor de bouw van een spoorlijn, die niet zelden al weer na enkele decennia gesloten werd, omdat de opbrengsten van het vervoer niet aan de verwachtingen voldeden. Lansink en Ten Broek spreken dan van een “sneue spoorlijn”, een mislukking zogezegd, maar wel eentje met een interessante geschiedenis en fraaie overblijfselen.

Sinds 2004 onderhouden de sprekers van deze avond de website Railtrash met meer dan 200 reportages over verdwenen spoorlijnen in binnen- en buitenland en in 2016 publiceerden zij de Atlas van de Verdwenen Spoorlijnen in Nederland.

Aan de hand van enkele aansprekende voorbeelden nemen Lansink en Ten Broek u mee langs en over lokale, nationale en internationale verdwenen spoorlijnen, waarbij geen viaduct te hoog, geen tunnel te diep en geen braamstruik te stekelig voor ze is.