Gaandeweg richtte ik me, denkend aan een nieuw programma, op Frankrijk. Om een totaalbeeld van dat land te bieden heb je aan een avondje niet genoeg. Daarom viel mijn keuze op een verkenning langs de grenzen. Te beginnen bij het Belgische De Panne, waar al jaren geen treinen de grens met Frankrijk passeren en eindigend bij Calais, waar de treinen naar Londen de Kanaaltunnel in duiken. De drukste verbindingen lopen van Lille naar Brussel en Londen. Via andere grensovergangen is sprake van doorgaand reizigersvervoer als dagrand-verbindingen of een wat frequenter bereden lokale overgang. De grote verscheidenheid van vroeger is verleden tijd. Uitzondering is de wekelijkse nachttrein van Parijs naar Moskou. Wie weet nog dat in Genève de Rheingold naast de Catalan Talgo heeft gestaan. Amsterdam-Barcelona met één overstap. Bijzonder is de Italiaanse transit-verbinding van Cueno naar Ventimiglia die op Frans grondgebied ook lokaal vervoer biedt. Natuurlijk ontbreekt de situatie bij La Tour de Carol niet, waar het gele treintje naar Villefranche de breedspoortreinen naar Barcelona en de SNCF normaalsporige treinen samen komen. Alleen de trein naar Barcelona overschrijdt de grens. Ook werpen we een blik op het langste station van Canfranc van waar per dag twee keer een dieselmotorwagen de verbinding met Huesca onderhoudt.
De aan de westgrens liggende verbinding naar Irun wordt door de SNCF en door de Renfe gebruikt. In het emplacement van Irun rijden breedspoor- en normaalsporige treinen over driebenig spoor. Ook hier geldt, dat er geen doorgaand reizigersvervoer meer is. Beide maatschappijen leveren hun passagiers in het eerstvolgende buitenlandse station af. Door de opening van een hogesnelheidsverbinding met Barcelona en Madrid behoren de legendarische Talgotreinen in Frankrijk, Italië en Zwitserland tot het verleden.
De grensverbinding via de Kanaaltunnel zal naar verwachting in de loop van 2018 ook rechtstreeks uit Amsterdam en Rotterdam bereikbaar zijn.
Voor de afwisseling zal ik ook een blik in het verleden gunnen.