Die Schweizerische Südostbahn

Beschrijving

De oude Südostbahn (SOB I) onderhield sinds 1891 de verbinding tussen Rapperswil en Arth-Goldau, via een dam over de Zürichsee en de plaatsen Pfäffikon, Samstagern en Biberbrugg. In Arth-Goldau werd aangesloten op de Gotthard-Bahn en lijnen naar Luzern en Zug. De Bodensee-Toggenburg Bahn (BT) bouwde een lijn van Romanshorn aan de Bodensee via St. Gallen naar Nesslau in Toggenburg. Deze dure lijn werd pas in 1910 geopend. Voor de verbinding met Rapperswil werd tegelijkertijd een lange tunnel geopend, de Rickentunnel (8,6 km). Deze werd door de staat betaald en werd eigendom van de SBB. Via Uznach werd Rapperswil bereikt. Er was daardoor een doorgaande verbinding mogelijk tussen Romanshorn en Luzern, waarbij werd gebruik gemaakt van lijnen van drie exploitaten: BT, SBB en SOB (I). Alle genoemde lijnen werden in de jaren ’30 geëlektrificeerd. De bedrijven exploiteerde vanaf 1940 een gezamenlijke dienst op de verbinding, die na 1992 onder de naam Voralpen-Express (VAE) werd geëxploiteerd. In 2001 fuseerde de SOB (I) en de BT tot de nieuwe Südostbahn (SOB II). Op 15 december 2013 werd de SOB (II) de enige exploitant van de VAE en sindsdien reed de dienst tussen St. Gallen en Luzern. Sinds 2021 exploiteert de SOB (II) ook de dienst van Locarno naar Zürich/Basel over de oude Gotthard-lijn (Treno Gottardo) en van Bern naar Chur (Aare-Linth), beide in opdracht van de SBB.
Dit boekje is een uitgave van Prellbock Verlag. Deze uitgever is vooral gespecialiseerd in geschiedenis van Zwitserse (lokale) spoor- en tramwegbedrijven waaronder veel boeken over opgeheven bedrijven. “Die Schweizerische Südostbahn” is het vierde deel in de serie “Bild Band”. Het is een menging van een historie van de hierboven genoemde bedrijven (SOB I, BT, SOB II) inclusief voorlopers en een kleurenalbum van de recente geschiedenis, globaal van de jaren ’80 tot heden. Veel van de kleurenfoto’s uit die periode zijn afgedrukt over de hele bladzijde met een kort onderschrift. De foto’s zijn van uitstekende kwaliteit. Er is extra aandacht in tekst en beeld voor de Voralpen-Express en het recente materieel, zoals de Flirt, de NPZ en de Traverso, die is afgeleid van de Flirt. Laatstgenoemde treinen worden sinds 2019 ingezet op de VAE en vervangen het oudere verbouwde materieel. De Traverso is een achtdelig lagevloer treinstel van Stadler met een opvallende koperen kleur. De treinstellen rijden nu ook de Treno Gottardo en Aare-Linth verbinding. De foto’s zijn daarom niet alleen op de lijnen van de SOB II, maar bijvoorbeeld ook op de Gotthardlijn (Bergstrecke). Er zijn geen materieeloverzichten of kaartjes in dit boek. De materieeloverzichten zijn wel te vinden op internet (zie hieronder) en voor de kaarten is de Eisenbahnatlas Schweiz van Schweers + Wall de oplossing (een nieuwe druk verschijnt dit jaar).
Er is minder belangstelling voor de private normaalspoorlijnen in Zwitserland dan de smalspoorlijnen, met uitzondering wellicht van de BLS (Bern-Lötschberg-Simplon Bahn). De geschiedenis van de Südostbahn en de recente ontwikkelingen met betrekking tot de uitbreiding van het exploitatiegebied maken het momenteel tot één van de boeiendste spoorwegbedrijven van Zwitserland. Daarom is het boek een welkome aanvulling op de Zwitserse spoorwegliteratuur.
BRON: NVBS Actueel – augustus 2023